مژده ای دل که شب میلاد کاظم آمده
فاطمه بر دیدن موسی بن جعفر آمده
کاظمین امشب چراغان از وجود کاظم است
خانه ی صادق چراغان از حضور کاظم است
برای روز ولادت امام هفتم شیعیان ، حضرت موسی بن جعفر (ع) روایات متعددی از سوی بزرگان نقل شده است که به عبارتی یکی از روز های ماه ذی حجه ( 14 ، 17 ، 20 و . . . ) و یا هفتم ماه صفر را به ولادت امام موسی بن جعفر (ع) نسبت داده اند ولی بنا به نقل قول ها و اثبات دلایلی که ذکر آن در وقت این پیام نمی گنجد ، بزرگان شیعی روز ولادت آن امام بزرگوار را در یکی از روز های ماه ذی حجه ارجح تر می دانند و از طرفی دیگر تعدادی از مراجع بزرگ شیعی در قدیم ، که هفتم صفر را قطع به یقین روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) اعلام نموده اند ، بر آن شدیم در این فرصت به دلیل دوری جستن از شادی و جشن برای ولادت امام هفتم ، در ماه حزن انگیز صفر و همان طور که گفته شد در هفتم صفر که بنا به نقل قول هایی به شهادت امام حسن مجتبی (ع) نسبت داده شده است و بنا به مبارک بودن روز های ماه پر فضیلت ذی حجه و ارجح دانستن یکی از روز های این ماه بر ولادت ، طبق تاریخ درج شده در تعدادی از تقویم های سال 1395 ، 01/07/1395 هجری خورشیدی مصادف با 20/ ذی حجه/1437 هجری قمری را ، در کمال شادی و سرور به عنوان یادروز فرخندة ولادت امام موسی کاظم (ع) بزرگ بداریم و به تمامی رهروان راستین دین اسلام تبریک و تهنیت گوییم .
سلام بر نام معطر و زیبایت ، که الهام بخش صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است
سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی
مژده ی میلاد تو ، نفحه ی باد صباست
رایحه ی یاد تو با دل ما آشناست
آمدی و باب هر حاجت دل ها شدی
باب الحوائج تویی ، نام تو ذکر خداست
عرش الهی اگر ، جلوه گه حق بود
بار گه ات کاظمین ، خود حرم کبریاست
هم چو امشب ، زیباترین گل از گلستان مهربانی و عطوفت شکوفا می شود .
گل بی خار که رایحه ی دل انگیز مهربانی با خلق را به مشام جان می رساند .
گلی که هیچ گاه رخ در نقاب خشم نکشید و شمیم روح فزای عفو و گذشت را در فضای دل ها پراکند .
دل را به دسته گل های انتظار آذین می بندیم و چشم به راه مولود فضیلت ها و سرمشق دفتر عارفان و سالکان ، امام موسی کاظم (ع) می نشینیم .
ماه نیز به تماشا ایستاده و آسمان آغوش گشوده است ، اقاقی ها سرود لبخند می خوانند و زمین سفره دل را زیر پای مولودی خجسته گسترده است و همگی به روی او لبخند می زنند .
تا اینکه ، قنداقه زیبای کودک در دستان محبت پدر جای گرفت و کودک به روی او شکر خنده های محبت فزا می زد . او موسای قوم معرفت بود و آمده بود که چون رعدی در خواب پریشان قبطیان دشنه به دست بتابد و خواب شیرینشان را چون کابوسی هولناک در دیده خیالشان بر آشوبد و با ید بیضای خویش ، حلقوم هر چه تفرعن و بیداد را بفشارد و بار ستم را از گرده نحیف و زخم خورده انسان بردارد .
ای مهربان !
ای موسای قبیله هاشمیان !
ای سرمشق مقاومت و صبوری !
ای همیشه جاری در مناجات زمان!
ای اسطوره پرشکوه و هارون شکن !
یادروز قدومت را به همگان تبریک می گوییم.
گزیده ای از ولادت و خانواده امام موسی بن جعفر (ع) :
امام هفتم و نهمین معصوم ، باب الحوائج ، حضرت موسی بن جعفر ، امام کاظم (ع) با کنیه ی ابوالحسن ( اول ) ، بنا به روایاتی در یکی از روز های ماه ذی حجه و یا در هفتم ماه صفر سال 128 و یا 129 هجری قمری ، در زمان بازگشت والدینشان از سفر حج ، در روستای ابواء ( منطقه ای در میان مکه و مدینه ، بعد از سرزمین جحفه ) به دنیا آمدند .
سر زد مهی زیبا از نسل کوثر شد جلوه گر نور موسی بن جعفر
تابنده خورشید عشق و عقیده امام صادق را فروغ دیده
پدر امام : پدر ایشان ، پیشوای هدایت ، ابوعبدالله ، جعفر بن محمد ، حضرت امام صادق (ع) ، مؤسس دانشگاه جعفری و نشر دهنده فقه اصیل اسلامی و احیا کننده دین بودند . همان کسی که مظهر علم و فضیلت و صاحب مقامات معنوی شگفت انگیزی به شمار می آمدند . ایشان در زمان تولد امام کاظم (ع) ، نگاهی پدرانه به سیمای نورانی سومین فرزند نو شکفته شان انداختند و آن گاه به سوی مسلمانانی که در سفر حج ، آن امام را همراهی می کردند ، فرمودند :
خداوند امروز پسری به من عنایت فرمود که بهترین مردم زمان خود و پیشوای آینده ی شما خواهد بود .
یکی از اصحاب از حضرت صادق (ع) علامت جانشینی و امامت فرزند تازه متولد شدة امام را جویا شد که حضرت صادق (ع) در جواب فرمودند :
شبی که نطفه جدم ( حضرت زین العابدین (ع) ) در آن بسته شد ، کسی پیش جد پدرم ( حضرت حسین (ع) ) که خوابیده بود آمد و کاسه ای برای او آورد . در آن کاسه شربتی روان تر از آب ، سپید تر از شیر ، نرم تر از شیره ، شیرین از شهد و سردتر از یخ بود . پس آن را به وی نوشانید و بدو گفت که آمیزش کند . او نیز شادمان و خوشحال برخاست و آمیزش کرد و نطفه جدم بسته شد .
در شبی که نطفه پدرم ( حضرت باقر (ع) ) در آن به هم رسید کسی نزد جدم در آمد و او را نوشانید هم چنان که جد پدرم را نوشانیده بود و سپس وی را دستور آمیزش داد و او خوشحال و شادمان برخاست و نطفه پدرم بسته شد .
شبی که نطفه من در آن به وجود آمد کسی نزد پدرم درآمد و او را نوشانید و بدو دستور آمیزش داد چنان که به دیگران دستور داده بود . پدرم خوشحال و شادمان برخاست و نطفه من در آن شب بسته شد .
شبی که نطفه این پسرم ( امام موسی (ع) ) پدید آمد کسی نزد من بیامد هم چنان که نزد جد پدرم و جد خودم در آمده بود و مرا نوشانید چنان که آنان را نوشانیده بود . من خوشحال و شادمان با آگاهی از آن چه خداوند به من ارزانی فرموده بود ، برخاستم و نطفه این نوزاد بسته شد . پس بدو تمسک کنید که به خدا او پس از من صاحب الامر شماست .
مادر امام : مادر بزرگوار امام کاظم (ع) ، حمیده ، خادمه ای از شمال آفریقا و شاید از مردم آندلس بود . لقب این زن بزگوار حمیده مصفاه بود که نزد امام صادق (ع) مقامی والا داشت .
حمیده این بانوی بزرگوار ، از زنان بزرگ زمان خویش بود و یکی از زنان با فضیلت به شمار می آمد زیرا به کار مهم نشر رسالت ، همت می گماشت و در این راه برخی از احادیث همسر بزرگوارشان را نیز روایت می کرد و چنان فقیه و عالم به احکام و مسائل بود که امام صادق (ع) زنان را در یادگیری مسائل و احکام دینی به ایشان ارجاع می دادند .
روایت شده است که امام جعفر صادق (ع) در مورد ایشان ، فرموده اند :
حمیده مثل شمش طلا از هر آلودگی و چرکی پیراسته است . فرشتگان پیوسته او را پاسبانی می کردند تا به من رسید و این کرامتی از خداوند بود در حق من و حجت پس از من .
همسر امام : یکی از همسران امام هفتم نجمه بود . نجمه از زنان مؤمنه ، پارسا ، نجیب و پاکیزه بود . حمیده ، همسر امام صادق (ع) ، او را که کنیزی از اهالی مغرب بود ، خرید و به منزل برد.
نجمه در خانه امام صادق (ع) ، حمیده خاتون را بسیار احترام می کرد و به خاطر جلال و عظمت او ، هیچ گاه نزدش نمی نشست !
روزی حمیده در عالم رؤیا ، رسول گرامی اسلام (ص) را دید که به او فرمودند :
اى حمیده ! نـجـمـه را به ازدواج فرزند خود موسی درآور زیرا از او فرزندی به دنیا خواهد آمد که بهترین فرد روی زمین باشد .
پس از این پیام ، حمیده به فرزندش امام کاظم (ع) فرمود :
پسرم ! نـجـمـه ، بانویی است که من هرگز بهتر از او را ندیده ام ، زیرا در زیرکی و محاسن اخلاق ،
مانندی ندارد . من او را به تو می بخشم ، تو نیز در حق او نیکی کن .
ثـمـره ازدواج امـام مـوسـی بـن جعفر (ع) و نجمه ، نوری شد که در شکم مادر به تسبیح و تهلیل مـشـغـول بـود و مـادر از آن ، احـسـاس سنگینی نمی کرد وچون به دنیا آمد ، دست ها را بر زمین گذاشت ، سر را به سوی آسمان بلند کرد و لب های مبارکش را به حرکت درآورد ، گویا با خدایش راز و نیاز می کرد . پس از تولد امام هشتم (ع) ، این بانوی مکرمه با تربیت گوهری تابناک ، ارزشی فراتر یافت .
فرزندان امام : بنا به روایات ، حضرت فرزندان زیادی داشتند که بعضی 37 فرزند از امام اعلام نموده اند که 18 تن پسر و 19 تن دختر بوده اند .
حضرت از نجمه خاتون ، فقط دو فرزند داشتند که یکی پسر و همان طور که گفته شد به نام علی بن موسی الرضا (ع) و یک دختر به نام فاطمه معصومه (س) .
از جمله فرزندان مشهور آن حضرت احمد بن موسی و محمد بن موسی و ابراهیم بن موسی بودند .
صبح انوار هدایت ، موسی کاظم بود صاحب سر ولایت ، موسی کاظم بود
آن گلستان ولایت ، کز نسیم او دمید گلبنی در هر ولایت ، موسی کاظم بود
عقل در تفسیر آیات کمالش کی رسد آیتی در صد روایت ، موسی کاظم بود
آفتابی چون علی موسی الرضا را در وجود مشرق صبح سعادت ، موسی کاظم بود
گزیده ای از سیرة امام موسی کاظم (ع) :
امام موسی کاظم (ع) از همان کودکی در مجلس درس پدر بزرگوارشان ، که مؤسس و رئیس دانشگاه جعفری است ، شرکت و جانشان را از سرچشمه علوم و معارف اصیل اسلامی سیراب می کردند و در بحث های علمی شرکت می جستند و در عین نا باوری اطرافیان ، فردی کهنه کار و قوی ، اهل بحث و منطق و قادر به اثبات مباحث دشوار و معضل علمی بودند و این موجب محبوبیت آن حضرت نزد امام جعفر صادق (ع) و اصحاب گردیده بودند .
مسئله امامت آن حضرت بعد از امام جعفر صادق (ع) و جانشینی رسول الله (ص) و هادی و راهنما بودن او ، محبوبیتی مضاعف نزد پدر به وجود آورده بود.
امام موسی کاظم (ع) بیست سال از دوران زندگی پدر را درک کردند که برای او بسیار گران قدر و پر ارج بود . محضر پدر برای ایشان از آن بابت ارزنده بود که ایشان قدر پدر ، امام و استاد خود را می شناختند و چه بهره ها که از اشراقات آن استاد و پدر گرامی برای ایشان حاصل نمی شد .
حضرت در ماه شوال سال 148 هجری قمری پس از شهادت پدر بزرگوارشان ، امام جعفر صادق (ع) ، در بیست سالگی منصب امامت جامعه اسلامی را عهده دار شدند و تا سال 183 هجری قمری و به مدت 35 سال رهبری مسلمانان را بر عهده داشتند .
حضرت موسی بن جعفر ، رهبر راه ولاست
باطن نورانی اش ، آیینه ایزد نماست
نشر فقه جعفری و اخلاق و تفسیر و کلام که از زمان دیگر امامان بزرگوارمان آغاز و عملی شده بود ، در زمان امامت حضرت موسی کاظم (ع) نیز همچنان ادامه داشت ، تا مردم بیش از پیش به خط مستقیم امامت و حقایق مکتب جعفری آشنا شوند و این مشعل فروزان را از ورای اعصار و قرون به آیندگان برسانند .
امام هفتم (ع) با جمع روایات و احادیث و احکام و احیای سنن پدر گرامی و تعلیم و ارشاد شیعیان ، اسلام راستین را که با تعالیم و مجاهدات پدرش جعفر بن محمد (ع) نظم و استحکام یافته بود حفظ و تقویت کردند و علی رغم موانع بسیار در راه انجام وظایف الهی تا آنجا پایداری کرد که جان خود را فدا ساختند .
امام بزرگواری که نام پر برکتش الهام بخش صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است و در طول دوران امامت خویش برای تبیین و تشریح معارف و احکام الهی ، مبارزه بی امان با حاکمان ستمگر و شکستن صولت شیطانی آنان در میدان های مختلف و تشریح مبانی حق ، تربیت شاگردان متعدد به منظور خنثی سازی نقشه های مخرب و دین سوز دشمنان ، کمک به مظلومان و محرومان و دفاع و سامان دهی شیعیان با شیوه های مختلف تربیتی ، عملی و مناظره های سیاسی تا پای جان ایستادگی کردند .
ایشان کوهی از بردباری و گذشت بودند و لقب کاظم برای آن حضرت ، حاکی از این خلق نیکو و نشانه شهرت ایشان به فرو خوردن خشم و حلم است و بسیار اتفاق می افتاد که آن گرامی پاسخ بدی ها و ناسزاگویی های افراد نادان را با نیکی و احسان می دادند و بدان و بد اندیشان را با عفو و احسان بی کران خویش تربیت می فرمودند .
پیشوای هفتم امام موسی کاظم (ع) مظهر کامل فضائل و مکارم اخلاقی بودند و در تواضع ، علم و کثرت صدقات ، سخاوت و بخشندگی ضرب المثل بودند .
ایشان فردی سخاوتمند و بزرگوار بودند ، گره گشایی از کار دیگران از جمله فعالیت های اجتماعی امام کاظم (ع) بود . امام موسی بن جعفر (ع) نسبت به همه مردم ، مهربان و دلسوز بودند و در رفع نیازمندی ها و مشکلات آنان میکوشیدند ، از بینوایان مدینه تفقد میکردند و پول و دیگر نیازمندی های ضروری را به خانه هایشان می بردند ، بدون آن که آنان متوجه شوند که از کجا رسیده است ، مگر پس از رحلت آن حضرت متوجه شدند .
حضرت موسی کاظم (ع) ، پارسا ترین ، دانا ترین ، بخشنده ترین و بزرگ منشترین شخصیت عصر خویش بودند .
آن درگهی که پایه اش از عرش برتر است دولت سرای حضرت موسی بن جعفر است
آیینه جمال خداوند سرمدی هم مظهر علوم و خصال پیمبر است
در جبهه مبارکش ، آثار زهد و علم لعل لبش ، علامتی از حوض کوثر است
سالار اهل دین بود و فخر اولیا هفتم امام و حجت خلاق اکبر است
آن حضرت علاوه بر آن که در عمل ، روشی زاهدانه داشتند و وجودشان در این زمینه اسوی دیگران بود ، مظاهر زهد ، علاوه بر سیره امام کاظم (ع) در سخنان ارزشمند ایشان نیز نمایان است . آن حضرت
گاهی از یاران زاهد و وارسته رسول خدا (ص) همچون ابوذر ، یاد و از سیره و زندگی زاهدانه او تجلیل میکردند ، و گاهی یاران و پیروان خود را به بی اعتنایی نسبت به دنیا و ارج نهادن به شخصیت الهی و معنوی خویش ترغیب میکردند .
ایشان در عبادت ، یگانه ی عصر خود بودند ، چنان که کمتر شبی در عمرشان سر به بالین آسایش میگذاردند و لقب عبد صالح برای آن حضرت ، بیانگر فزونی عبادت ایشان است .
امام کاظم (ع) انس ویژهای با قرآن داشتند ، و آن را با لحنی زیبا و با تدبر و تأمل تلاوت میکردند و به هنگام تلاوت محزون میشدند چندان که شنوندگان به گریه می افتادند ، به آیات عذاب که می رسیدند قطرات اشک از دیدگانشان سرازیر می گشت .
از خداوند منان می خواهیم توفیق تفکر و تعمق در سیره زندگانی حضرت امام موسی کاظم (ع) را به ما عطا فرماید تا بتوانیم در زمره شیعیان و پیروان راستین آن حضرت قرار بگیریم .
قبله ی قدوسیان ، کوی مصفای تو کعبه ی حاجات ماست ، نام دل آرای تو
صلوات